بخواب بر سر زانوی خسته ام سر بابا

منم همان که صدا میزدی دختر بابا

چرا نبود در آن روز فرصتی که خدایا

من سه ساله شوم پاسدار سنگر بابا

بخوان بر من امشب در این سکوت خرابه

که خواب سرخ ببینم بریده حنجربابا

و چند لحظه بعد آن صدای گریه نیامد

رسیده گل کوچکی به محضر بابا

 

خسته و در مونده بودم    از همه جا رونده بودم

به هرخونه می رسیدم     مهمون نا خوانده بودم

هیچکس حسابم نمیکرد    هیچکس جوابم نمی داد

از تشنگی میمردم و    هیجکسی آبم نمی داد

 یه مدت مدیدی بود    تو غصه ای شدید بودم

اما غروب جمعه ای    که خیلی نا امید بودم

فرشته مهربونی       منو دوباره زنده کرد

اون که با دست کوچیکش    بزرگ ها رو شرمنده کرد

بانوی کوچولوی من       راست راستی خیلی خانومه

چشم های من تا زنده ام       فقط بدست بانومه

بانوی من دختریه      که خیلی سختی کشیده

میگن توی سه سالگیش      مزه مرگ و چشیده

ساکن ویرونه بوده     با غصه هم خونه بوده

با هاش نامهربون بودن    با اینکه دردونه بوده

کاشکی میشد تو اون روزا    ماها بودیم تو شهر شام

دست به سینه وامیستادیم    صف به صف و با احترام

تا هرچی که دلت میخواست    برات فراهم بکنیم

شاید بتونیم یک کمی    غصه هات و کم بکنیم

یه روسری میخریدیم        که آبیش آسمونی بود

یه  پیرهنی که تازگیش      مناسب مهمونی بود

اما شما شاهزاده این      گدای قصه تون منم

پیش شما کم میارم      حرف های کوچیک میزنم

من می دونم فرشته ها       پرمی زنند دور سرت

فرشته آسمونی     منو بگیر زیر پرت

                                                     

? نویسنده: نسرین تنگستانی

نوشته های دیگران